Zabawa w chowanego

Kolejna sprawa Nai Thulin, policjantki śledczej z Wydziału do Walki z Cyberprzestępczością w duńskim Glostrup, i śledczego Marka Hessa.

Zostaje popełnione brutalne morderstwo. Wkrótce staje się jasne, że sprawa jest połączona z nierozwiązaną zbrodnią sprzed lat – zabójstwem licealistki. Sprawca, posługując się telefonem, z zimną krwią manipuluje swoimi ofiarami, dręczy je i upokarza. Mark Hess i Naia Thulin angażują się całkowicie w rozwiązanie sprawy, która okazuje się perwersyjną zabawą w chowanego, zapoczątkowaną pewnego wiosennego dnia dokładnie trzydzieści lat wcześniej, kiedy to niewinna szkolna wycieczka zamieniła się w koszmar.

Rozpoczyna się upiorny wyścig z czasem. Hess i Thulin robią wszystko, by pod ogromną presją rozszyfrować tropy prowadzące od przeszłoścido teraźniejszości, zanim ta okrutna gra pochłonie kolejne ofiary.

Odliczam raz, odliczam dwa.

Zabawa trwa – nie wiesz, kto gra.

Odliczam trzy, odliczam cztery.

Tu śmierć rozdaje swoje numery.

Drżyjcie! Bo gdy ta mistrzowska wyliczanka się skończy, jeszcze długo będziecie się bać. Znakomity kryminał. Polecam!

MAŁGORZATA OLIWIA SOBCZAK

Soren Sveistrup (ur. 1968) – duński scenarzysta i pisarz. Ukończył literaturę i historię na Uniwersytecie Kopenhaskim, a także studia w Duńskiej Szkole Filmowej.
W latach 2007–2012 był twórcą i scenarzystą emitowanego w trzech sezonach serialu The Killing, który odniósł międzynarodowy sukces. Sveistrup zdobył wiele wyróżnień, m.in. nagrodę Emmy za najlepsz zagraniczny serial telewizyjny oraz nagrodę BAFTA w analogicznej kategorii.
Na swoim koncie ma także scenariusz do filmu fabularnego Pierwszy śnieg z 2017 roku, nakręconego na podstawie książki Jo Nesbø o tym samym tytule.
Jego debiutancka powieść Kasztanowy ludzik (2018, 2019 W.A.B.) zdobyła status bestsellera i w 2021 doczekała się ekranizacji (serial Netflix).

Emil rozgarnia trzciny na boki i czuje, jak smagają go po twarzy. Chociaż już się zgubił i nie wie, gdzie jest brzeg, nie przestaje biec. Kalosze wydają się ciężkie niczym ołowiane odważniki, co chwilę musi je wyszarpywać z błota, po czym w panice rusza dalej. Woda rozpryskuje się na boki od jego kroków. Kieruje się na oślep, zdając sobie sprawę, że jeżeli choć raz obejrzy się za siebie, przerażenie pozbawi go życia. Nagle jedna ze stóp grzęźnie w mule.
Emil przewraca się, nie zdążywszy podeprzeć się rękami. Upada twarzą w płytką wodę i przez chwilę nie może złapać oddechu. W panice unosi głowę. Leży wśród trzcin i drży z przerażenia, nasłuchując kroków lub oddechu. Woda skapuje mu z podbródka, ale wokół panuje cisza.
Rozgląda się ostrożnie dookoła. Powoli dociera do niego, dlaczego upadł, i zaczyna krzyczeć.
(fragment)