Moja matka pestka

Los nie pyta nas o zdanie, ale niekiedy podpowiada, do których drzwi zapukać.

Natasza może powiedzieć, że ma dobre życie – jej kariera nabiera tempa, a związek wchodzi w etap stabilizacji. Właśnie wprowadzają się z narzeczonym do nowego mieszkania. Nie planują jednak ślubu, bo przecież, jak twierdzi Patryk, papiery nie są im do niczego potrzebne.

Jeden telefon zmienia wszystko. Natasza dowiaduje się, że od zaraz będzie musiała zająć się cierpiącą na alzheimera matką. Matką, od której uciekła, gdy miała 19 lat.

Patryk nie wyobraża sobie, żeby mieli wziąć chorą do siebie, zaczyna wycofywać się z relacji i unikać narzeczonej. W pracy nikt nie daje Nataszy taryfy ulgowej, koleżanki wolą rozmawiać o lżejszych tematach. Kobieta z przerażeniem zauważa, że nie może liczyć na nikogo, że chora, wymagająca całodobowej opieki matka to tylko jej problem. Po kilku tygodniach po dawnym życiu pozostaje jedynie wspomnienie.

Jak odnaleźć w tym wszystkim nadzieję i sens? Czy da się wybaczyć i pokochać na nowo?

„Moja matka pestka” to mądra i ciepła opowieść o pojednaniu, zrozumieniu i dojrzałej miłości.

Rzuciła torebkę na fotel i rozejrzała się po mieszkaniu. Stara meblościanka wciąż stała w tym samym miejscu, a na niej poustawiane zdjęcia w drewnianych ramkach. Zbliżyła się do nich. Na jednym była z rodzicami, na drugim sama. Wzięła do ręki fotografię. Pamiętała, kiedy została zrobiona. Specjalnie pojechali wtedy do zakładu fotograficznego. Matka kazała jej włożyć sukienkę na szelkach, z zielonego sztruksu. Nie cierpiała jej, była za krótka, nie w jej guście, ale zabrakło jej odwagi, by powiedzieć mamie, co myśli. Mama przecież zawsze miała rację. Koło mamy zawsze chodziło się na palcach. Mamie nikt się nie sprzeciwiał. Mama tak dużo w życiu przeszła… Natasza sięgnęła po kolejne zdjęcie w białej ramce. Była na nim jej siostra. Uśmiechała się do obiektywu. W policzkach zrobiły się jej ładne dołki. Julia miała wtedy trzy lata… Tak, nie mogła mieć więcej.

/fragment/