Sztuka ścigania się w deszczu

Mam szczęście do powieści, o których nie mogę przestać myśleć – ta jest zdecydowanie jedną z nich.
JODI PICOULT

Enzo różni się od innych psów. Jest filozofem z niemal ludzką duszą (i obsesją posiadania przeciwstawnych kciuków). Wszystkiego, co wie, nauczył się z telewizji i uważnego słuchania słów swojego pana, Denny’ego Swifta. Dzięki niemu Enzo rozumie ludzi. Wie, że w życiu, podobnie jak w wyścigach samochodowych, nie zawsze chodzi o to, by przejechać jak najszybciej. Czas po utracie żony staje się dla Denny’ego wielkim wyzwaniem.
Jego kariera wisi na włosku, a dziadkowie chcą odebrać mu prawa rodzicielskie do córki. Enzo zawsze wspierał i pocieszał swego pana, nawet w najgorszych momentach. Ten pies zrobi teraz wszystko, by uratować rodzinę.
Przejmująca, lecz zarazem zabawna i podnosząca na duchu historia o rodzinie, miłości, lojalności i nadziei. Urzekające spojrzenie na absurdy ludzkiego życia z punktu widzenia psa.

Otwierają się drzwi i słyszę, że on woła, jak zawsze:
– Hej, Zo!
Zwykle nie potrafi się oprzeć – odsuwam na bok mój ból, z trudem wstaję, merdam ogonem, oblizuję mojego pana i wciskam pysk między jego nogi. Aby tym razem się powstrzymać, potrzeba mi iście ludzkiej siły woli, lecz tak właśnie reaguję. Zachowuję rezerwę. Nie wstaję. Gram.
– Enzo?
Słyszę jego kroki i troskę w głosie. On odnajduje mnie i zerka w dół. Ja unoszę łeb i tak słabo merdam ogonem, że dotykam nim podłogi. Odgrywam swoją rolę. Kręci głową, przygładza ręką włosy i stawia na stole plastikową torbę, w której przyniósł ze sklepu kolację dla siebie.
Poprzez plastik dociera do mnie zapach pieczonego kurczaka. Dzisiaj wieczorem będzie się nim raczyć, jak i całą górą zielonej sałaty ze śmietaną.
– Och, Enz – mówi.
Nachyla się i kuca przy mnie, swoim zwyczajem wodzi dłonią po zagłębieniu za moim uchem, a ja unoszę łeb i liżę jego rękę.
– Co się stało, mały? – pyta.
Gesty tego nie wyjaśnią.
(fragment)