Przeklęci święci

Za każdym świętym stoi cud. Za każdym cudem swoi człowiek. W każdym człowieku jest mrok, z którym musi się zmierzyć.

Olbrzym, pastor z głową kojota, mężczyzna porośnięty mchem i kobieta, na którą zawsze pada deszcz – wszyscy przebywają w sennej i tajemniczej osadzie Bicho Raro w oczekiwaniu na cud. Zamieszkuje ją rodzina Soria, w której od wieków rodzą się Święci, a pątnicy przybywają z najdalszych zakątków kraju. Beatriz, Joaquin i Daniel są kuzynami i postanawiają zawalczyć o swoją przyszłość i zmierzyć się z rodzinną legendą oraz przekleństwem. Niedostępna Beatriz uważa, że nie dotyczą jej porywy serca. Joaquin jako tajemniczy Diablo Diablo oddaje się pasji prowadzenia pirackiej rozgłośni radiowej. Daniel – mianowany przez rodzinę Świętym z Bicho Raro – zdaje się czynić cuda dla wszystkich poza sobą.
Nad pustynne Kolorado nadciąga mrok, który można pokonać tylko wtedy, jeśli ma się odwagę spojrzeć w głąb siebie i zmierzyć się z własnymi uczuciami.

– Wyobraźcie sobie… że wasz umysł cierpi – ogłosił z dramatyzmem Diablo Diablo. – Każdego ranka przy kawie godzicie się ze smutkiem, zmagacie się z żalem albo chowacie dumę do kieszeni. W tej dolinie znajdują się Święci, którzy mogą was uleczyć. Wy i każdy inny pątnik możecie pognać do Bicho Raro, aby otrzymać cud. „Cud”, powiecie? Tak, cud. Cud, który sprawi, że wasz wewnętrzny mrok stanie się widoczny w niezwykły i szczególny sposób. Gdy już ujrzycie, co was dręczyło, możecie to przemóc, a następnie odejść wolni
i spokojni. Nie wierzycie mi? Hej, hej, ja nie tworzę wiadomości, ja jedynie je przekazuję. Jest tylko jeden haczyk: gdy już otrzymacie cud, Święci nie mogą wam pomóc stawić czoła waszemu mrokowi, inaczej ściągną mrok na siebie, na dodatek znacznie gorszy niż w przypadku zwykłego mężczyzny. Albo kobiety, kurczę.
(fragment)