Kastor

To jest kryminał. Są trupy i jest policjant zmagający się z własnymi problemami. Ale spokojnie. Nie chleje i nie ćpa jak 90 procent tego typu w literaturze. Gliniarz próbuje zrobić w mieście porządek i przede wszystkim ułożyć sobie jakoś życie, zmagając się z demonami przeszłości.
Jak każdy z nas...
Kraków, początek lat 90. W mieście pojawia się coraz więcej podejrzanych typów, którzy liczą na szybki zysk i dobrą zabawę. Komisarz Kastor Grudziński z komendy wojewódzkiej dostaje zawiadomienie o zaginięciu pewnego mieszkańca dzielnicy willowej. A jeśli ktoś mieszka na Woli Justowskiej, to musi mieć forsy jak lodu.
Kastor na własnej skórze przekonuje się, że zło może kryć się wszędzie, nie tylko w podejrzanych dyskotekach i melinach na Kazimierzu, ale też w miejscach, w których nikt tego by się nie spodziewał. Także tych bardzo bliskich komisarzowi...

– To jego syn?
– Owszem, jego. Kiedyś się znaliśmy, mała wpadka. Resztę sami sobie dopowiedzcie. Zresztą... – Leśniak wyciągnęła kolejnego papierosa i zapaliła go. – To jest wspaniały człowiek. Ja go naprawdę kochałam.
– Wzruszające.
– Żebyś, kurwa, wiedział. – Spojrzała na komisarza z nienawiścią. – Ale co taki fagas z blacharni może o tym wiedzieć?
– Przyhamuj, bo ci podrasuję ten makijaż. Kobieta lekko drgnęła, zlustrowała Kastora uważnym spojrzeniem i powiedziała:
– Ty nie z takich. Już ja się na was dobrze znam.
– Uważaj, bo cię kiedyś instynkt zawiedzie. – Kastor oddał jej dokumenty. – Jak często tu bywa?

Miłoszewski zaprosił mnie do świata, który już gdzieś widziałem, tylko z zupełnie innej strony. Skorzystałem z zaproszenia. I wszystkich będę namawiał. Nie pożałujecie. Warto.
Gorąco polecam!

Cezary Pazura